Biraz da Psikoloji: Günlerce Hayali Kurulan Bir Şeye Ulaşıldığında Neden Bir Müddet Sonra Manasını Yitiriyor?
Peki insan psikolojisi neden bu formda? Bu hisler bize ziyan vermiyor mu? Elde ettiğimiz şeylere olan ilgimizi nasıl canlı tutabiliriz? Olumsuz tüm bu hislerden nasıl arınabiliriz?
Gelin, bu soruların karşılıklarını verelim ve kendimizle yüzleşelim.
İnsan zihni ebediyen hayal etmeye ve bu hayal edilenlere ulaşmak üzere programlanmış durumda.
Tatmin duygusu ise aslında şaşırtan halde bu iki temel maksadın önüne geçemiyor. Örneğin uzun yıllar bir mesken almanın hayalini kuruyoruz. Buna ulaşmak için elimizden geleni yapıyoruz. Para biriktiriyoruz, ilanlara bakıyoruz, tahminen karar vermek için onlarca meskene girip çıkıyoruz.
Sonra hiç beklenmedik bir anda yahut uzun uğraş ve birikimlerin sonucunda, hayali kurulan mesken artık bizim oluyor. Bizim olduktan sonra birkaç hafta, en fazla birkaç ay, o meskeni el üstünde tutuyoruz. Kıymetini çok düzgün biliyoruz.
Fakat belli bir mühletin sonunda o birinci günkü heyecan kayda kıymet bir biçimde azalıyor. O memnunluk ve tahminen ona sahip olmanın verdiği huzur, günler geçtikçe sıradanlaşıyor.
Bu niyet ve his döngüsü, en kolayından bir kaban almak için bile tekrarlıyor.
Günlerce hayali kuruluyor, ona eşlik edecek başka kıyafetler seçiliyor, satın almak için para biriktiriliyor, hangi modelin daha mantıklı olduğuna karar veriliyor, karar verilen modele sahip olan insanlarda bu eserin nasıl durduğuna bakılıyor…
Nihayetinde o kaban alınıyor. Birinci birkaç gün yahut birkaç hafta her fırsatta o giyiliyor ve fotoğraflar çekiliniyor. Ya birkaç ay yahut bir dahaki kış ne oluyor? O kabana karşı eski heves kalmıyor ve yenisi için tıpkı döngü tekrar başlıyor.
Çünkü insan beyni elde ettiği bir şeyi, elde edilmesi gereken öteki bir şey kadar heyecan verici bulmuyor.
İnsan, içgüdüsel olarak ebediyen ilerlemek ve kendisine yeni gayeler koymak istiyor. Elde edilen şey için tüm etaplar tamamlanıyor ve artık elde edilecek yeni eşyalara yahut hayallere odaklanıyor.
Hatta kimi bireyler, uzun uğraşlar sonucu elde ettikleri büyük amaçların akabinde boşluğa düşebiliyor, depresyona bile sürüklenebiliyor. Zira birkaç ay evvel ulaştığı maksat kadar büyük ve öbür bir gaye bulamıyor.
Aslında kolay olmasa da bu hislerin ve niyetlerin önüne geçmek gerekiyor.
Mesela “Bu meskeni alınca, dünyanın en memnun insanı olacağım” veya “Bu kabanı satın aldıktan sonra, dolabım kusursuz olacak” üzere fikirler bizi yanlışa sürüklüyor. Evet, amaçlarımıza ulaşmamız için bizi daha çok şevklendiriyor fakat birebir vakitte ona ulaşıldıktan sonra büyük bir boşluğa düşmemize neden oluyor.
İlke edinilmesi gereken şey ise hayatın bir varış noktasından değil, bir seyahatten ibaret olduğu. Ek olarak bir şeylerin eksikliğine odaklanmak yerine sahip olunan şahısların, hislerin, hislerin yahut eşyaların değerini bilmek psikolojimizi çok daha âlâ gelecek.
